Oddelegowanie do pracy za granicą
Najczęściej stosowaną formą jest porozumienie z pracownikiem, w którym następuje zmiana świadczenia miejsca pracy. Typowe elementy, które zostają zawarte w takim porozumieniu, to:
- okres oddelegowania,
- określenie zakresu obowiązków (zajmowane stanowisko),
- ustalone wynagrodzenie i inne świadczenia,
- sposób rozliczania czasu pracy oraz naliczanie urlopów,
- dodatkowe kwestie, tj. opieka medyczna, ubezpieczenie, udostępnienie samochodu służbowego / mieszkania.
Cechą charakterystyczną oddelegowania jest to, że pracownik podczas pracy za granicą utrzymuje kontrakt z polską spółką, która go deleguje.
W tym scenariuszu obowiązki PIT i ZUS pozostają po stronie polskiego pracodawcy. Dodatkowo konieczne jest zweryfikowanie przepisów zagranicznych pod kątem obowiązków podatkowych i w obszarze ubezpieczeń społecznych. Może się bowiem okazać, że polska spółka będzie zobowiązana do zarejestrowania się jako płatnik za granicą oraz do poboru i zapłaty zaliczek na podatek lub składek na ubezpieczenia społeczne.
Relokacja – lokalny kontrakt za granicą
Niektóre organizacje przyjmują model oddelegowania poprzez lokalny kontrakt. Oznacza to, że spółka zagraniczna fizycznie staje się pracodawcą pracownika, podczas gdy polska umowa o pracę zostaje zawieszona lub rozwiązana.
Formalnie pracownik staje się pracownikiem zagranicznej spółki, i to zagraniczna spółka przejmuje obowiązki w zakresie podatku dochodowego i ubezpieczeń społecznych.
Relokacja pracownika – który sposób wybrać
O tym, jaki model struktury oddelegowania za granicę powinna przyjąć organizacja, decydują względy biznesowe. Lokalny kontrakt zagraniczny będzie miał zastosowanie, gdy pracownicy wysyłani są do innej spółki z grupy. Natomiast w przypadku świadczenia usług dla zagranicznego kontrahenta jedynym rozwiązaniem jest wysłanie pracownika w ramach polskiego kontraktu.