Wyrok dotyczył polskiej spółki, której jedynym udziałowcem była hiszpańska spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: A). Rolą A w grupie było zarządzanie aktywami oraz wykonywanie praw korporacyjnych w stosunku do pozostałych spółek w grupie. Otrzymaną dywidendę A przekazywała następnie innej spółce z grupy - spółce holdingowej B. z siedzibą w Hiszpanii (dalej: B.), posiadającej przeważającą część udziałów w A. za pośrednictwem innej spółki z grupy. Obie spółki podlegały w Hiszpanii opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania oraz nie korzystały ze zwolnienia z opodatkowania.
Przebieg postępowania
Początkowo dyrektor KIS w swojej interpretacji (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.127.2024.1.MW) wskazał, że dla zastosowania zwolnienia z podatku u źródła przy wypłacie dywidendy konieczne jest posiadanie statusu rzeczywistego właściciela przez odbiorcę takiej płatności. Wnioskodawca podkreślał natomiast, że zakwestionowanie przez organ podatkowy zwolnienia byłoby sprzeczne z celem Dyrektywy Rady 2011/96/UE z dnia 30 listopada 2011 r. oraz prowadziłoby w praktyce do podwójnego opodatkowania zysków wypłacanych przez spółkę zależną, na rzecz jej spółki dominującej.
Sąd uchylił powyższą interpretację dyrektora KIS, wskazując, że art. 22 ust. 4 ustawy o CIT określa warunki stosowania zwolnienia z podatku u źródła, nie wymieniając wśród nich warunku, aby spółka otrzymująca dywidendę była jej rzeczywistym właścicielem. Kluczowym jest, by dywidenda ostatecznie została opodatkowana na terytorium UE, a nie wytransferowana do krajów trzecich w celu unikania opodatkowania.