Podatkowe odpisy amortyzacyjne nie mogą przekroczyć odpisów rachunkowych
Stanowisko prezentowane przez organy podatkowe skutkuje istotnym zwiększeniem obciążeń podatkowych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że dla podmiotów czerpiących przychody z wynajmu nieruchomości odpisy amortyzacyjne są bowiem jedną z ważniejszych pozycji w ich rachunku kosztów podatkowych.
Niestety, w świetle jednolitej linii interpretacyjnej dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, podatkowa amortyzacja nieruchomości inwestycyjnych (kwalifikowanych na gruncie ustawy o CIT jako środki trwałe) pozostaje bez wpływu na wynik podatkowy. Co istotne, dzieje się tak nawet w sytuacji, w której wartość godziwa nieruchomości z roku na rok spada, a zatem ich wartość ekonomiczna maleje (czego odzwierciedleniem są, co do zasady, właśnie odpisy amortyzacyjne).
W treści wydawanych rozstrzygnięć podkreśla się, że językowe brzmienie przepisu nie pozostawia miejsca na kontynuowanie dotychczasowej praktyki w zakresie amortyzacji podatkowej. Co za tym idzie, limit odpisów amortyzacyjnych, które mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jest ściśle powiązany z wartością odpisów obliczonych według przepisów o rachunkowości. W konsekwencji, jeśli spółki nie dokonują odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości zakwalifikowanych do grupy 1 KŚT dla celów prawa bilansowego, nie mogą one uznać odpisów podatkowych za koszty uzyskania przychodów.
Wyroki sądów korzystne dla podatników
Odmienne stanowisko można odnaleźć w rozstrzygnięciach wydawanych przez sądy administracyjne. Podkreślają one, że ograniczenie wynikające z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT ma zastosowanie tylko w sytuacji, gdy spółka nieruchomościowa także na gruncie przepisów rachunkowych traktuje dane aktywa jako środki trwałe podlegające amortyzacji.
Co istotne, w wydawanych rozstrzygnięciach sądy podkreślają, że literalne brzmienie przepisu – wbrew twierdzeniom organów podatkowych – dopuszcza różne interpretacje. Jednakże, z uwagi na powszechnie akceptowaną konieczność precyzyjnego definiowania instrumentów nakładających na podatników nowe obowiązki, czy też obciążenia (tutaj: poprzez wprowadzenie wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów) oraz istotność ekonomiczną tego zagadnienia dla spółek nieruchomościowych, konieczne jest zastosowanie zasady rozstrzygania ewentualnych wątpliwości na korzyść podatnika, zgodnie z art. 2a Ordynacji Podatkowej (in dubio pro tributario). Potwierdzenie takiego stanowiska można odnaleźć m.in. w treści wyroków WSA w Warszawie z 28.03.2023 r. (sygn. III SA/Wa 2480/22) i z 31.01.2023 r. (sygn. III SA/Wa 1788/22), czy też wyroków WSA w Poznaniu z w Poznaniu z 10.02.2023 r. (sygn. I SA/Po 789/22) i 1.02.2023 r. (sygn. I SA/Po 752/22).
Warto dodać, iż znane są nam również orzeczenia o treści niekorzystnej dla podatników, zbieżne ze stanowiskiem prezentowanym w analizowanym obszarze przez organy podatkowe (np. wyrok WSA w Warszawie z 4.04.2023 r., sygn., III SA/Wa 2425/22, nieprawomocny).