Ważny wyrok NSA dla podmiotów otrzymujących płatności od zagranicznych kontrahentów

Stanowisko dyrektora KIS i sądu

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie zgodził się ze spółką, argumentując, że w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT odliczeniu podlega podatek faktycznie zapłacony za granicą, a nie ten wynikający z deklaracji podatkowej. Zatem skoro podatnik nie posiada potwierdzenia dokumentującego zapłacenie podatku, polski podatnik nie może odliczyć podatku zapłaconego za granicą.

Ze stanowiskiem tym nie zgodził się zarówno WSA jak i następnie NSA (po skardze kasacyjnej wniesionej przez organ podatkowy), podkreślając, że żądanie organu do posiadania przez podatnika dodatkowych, nieprzewidzianych przepisami prawa dokumentów, takich jak potwierdzenie uiszczenia na rachunek bankowy niemieckiego organu podatkowego podatku pobranego przed płatnika, jest bezpodstawne. Ponadto NSA podkreślił, że w rozstrzygnięciu organ nie uwzględnił, że spółka pełni funkcję podatnika, nie zaś płatnika.

NSA zajął stanowisko, że organ w sposób nieuprawniony i nieznajdujący oparcia w przepisach nakłada na spółkę obowiązek posiadania dokumentów potwierdzających wygaśnięcie zobowiązania podatkowego innego podmiotu, tj. płatnika. Organ pominął również, że spółka nie ma narzędzi prawnych, by żądać od kontrahentów udostępnienia tego rodzaju dokumentów ani uzyskać ich od organu obcej administracji podatkowej. W konsekwencji, NSA uznał, że spółka spełnia wymogi wskazane w art. 20 ust. 1 ustawy CIT i przepisach polsko-niemieckiej UPO, a zatem przysługuje jej prawo do odliczenia od podatku do zapłaty w Polsce kwoty podatku zapłaconego w Niemczech.