ochrona srodowiska

Zakres trzeci emisji gazów cieplarnianych – jak go wyznaczyć?

Poziomy odpisów odzwierciedlają percepcję banków dot. ryzyka portfeli kredytowych. Analizujemy dane ze sprawozdań banków za 2021 rok.

Ten artykuł wchodzi w skład 2/2022 wydania  Biuletynu Ryzyka


Kalkulacja emisji w zakresie 3 odmieniana jest dzisiaj przez banki w Polsce i Europie przez wszystkie przypadki niemal każdego dnia. Nikogo nie trzeba przekonywać jak istotnym zadaniem jest dzisiaj poznanie informacji już nie tylko o emisjach własnych instytucji kredytowych, ale również, a może przede wszystkim, o poziomie emisji, który jest finansowany przez Banki. Na liście powodów, dla których temat ma tak duże znaczenie można wyróżnić trzy punkty:

Wymogi regulacyjne -> rozbudowana agenda regulacyjna wokół ujawnień niefinansowych, o czym wielokrotnie mieliśmy okazję pisać na przestrzeni ostatnich miesięcy w ramach Biuletynu Ryzyka, jednoznacznie wskazuje, iż niemożliwe jest pełne dostosowanie się choćby do wymogów ujawnień z tytułu Filara III, czy przeprowadzenia stress-testów klimatycznych bez opracowanej metodologii i skutecznych narzędzi kalkulacji emisji we wszystkich trzech zakresach.

Komunikacja zewnętrzna -> w ostatnich miesiącach wśród inwestorów dominują głosy na temat rosnącej roli ujawnień niefinansowych. Naturalnie informacje te są im potrzebne do spełnienia własnych potrzeb ujawnieniowych (w zakresie emitentów znajdujących się w ich portfelach), ale również na potrzeby oceny samych inwestycji i budowy zrównoważonych portfeli.

Określenie celów redukcji emisji CO2 -> banki chcą informować o realizacji swoich zobowiązań w zakresie redukcji emisji, chociażby ze względu na ograniczenia wynikające z Porozumienia Paryskiego, własnych zobowiązań czy organizacji zrzeszających, do których przystępują. W tym celu niezbędne jest poznanie stanu na dzień 0, tj. aktualnej wartości emisji.  

Do skutecznego przeprowadzenia procesu kalkulacji emisji w zakresie 3 potrzeba trzech wzajemnie na siebie oddziałowujących komponentów: metodologii, danych oraz narzędzi.



Metodologia
 

Wiodącym standardem w zakresie metodologii kalkulacji emisji w zakresie 3 instytucji finansowych jest metodologia PCAF (Partnership for Carbon Accounting Financials) opracowana przez wiodącą światową inicjatywę w zakresie sprawozdawczości emisji dwutlenku węgla. Metodologia PCAF nie jest gotowym dokumentem – ewoluuje w czasie obejmując swoim zakresem kolejne grupy aktywów i produktów z rynku finansowego. Na ten moment dokument zawiera w szczegółowy sposób opisaną metodologię pomiaru GHG następujących klas aktywów

  • Giełdowe papiery wartościowe i obligacje korporacyjne
  • Kredyty dla przedsiębiorstw i nienotowany kapitał własny
  • Finansowanie celowe (projekty)
  • Nieruchomości komercyjne
  • Kredyty hipoteczne
  • Kredyty na pojazdy mechaniczne

Zasadniczo metodologia PCAF rozróżnia trzy podejścia do obliczania poziomu finansowania emisji, różniące się w zależności od rodzaju danych dotyczących emisji:

  • Wariant 1: Emisje zgłoszone przez klienta
  • Wariant 2: Emisje wynikające z aktywności fizycznej
  • Wariant 3: Emisje wynikające z działalności gospodarczej

 

Dane 
 

Dane stanowią największe wyzwanie w procesie kalkulacji poziomu finansowania emisji. Wynika to z faktu, iż właściwie niemożliwe jest przeprowadzenie kalkulacji w oparciu klasyczne dane finansowe dostępne na poziomie klienta w systemach CRM i Ryzyka instytucji finansowych. W zdecydowanej większości przypadków nie znajdziemy tam kluczowej informacji potrzebnej do przeprowadzenia kalkulacji, to jest emisyjności finansowanego przedmiotu/podmiotu. Oczywiście sytuacja ta, chociażby ze względu na wymogi raportowe, którymi klienci instytucji finansowych również są objęci, ulega stopniowej poprawie. Niemniej aby przeprowadzić dzisiaj kalkulacje niezbędne jest posiłkowanie się uśrednionymi informacjami na temat emisyjności dostępnymi poprzez zewnętrznych dostawców. 
 

Narzędzia
 

Kompleksowość i powtarzalna natura kalkulacji poziomu finansowania emisji wymaga zaangażowania do tego procesu odpowiednich narzędzi – na tyle kompleksowych aby zdołały sobie poradzić z wyzwaniem jakim niewątpliwie są braki w danych, jak również elastycznym pod kątem implementacji ciągle zmieniających się standardów metodologicznych.  

  • Zgodność z Globalnym Standardem Rachunkowości i Sprawozdawczości Emisji Gazów Cieplarnianych dla branży finansowej opracowanym przez PCAF (Partnership for Carbon Accounting Financials)

  • Zaprojektowany i przetestowany na rzeczywistych danych z 6 krajów Europy Środkowo-Wschodniej silnik obliczeniowy

  • Pomiar finansowanych emisji gazów cieplarnianych na poziomie klienta/umowy

  • Warstwa jakości danych i profilowania danych identyfikująca i usuwająca braki danych 

  • Interaktywna wizualizacja, raportowanie i warstwa analityczna w Power BI

  • Umożliwia pełną kontrolę nad procesem obliczania, dostosowywania i przetwarzania danych przez bank

  • Obliczanie próbek/benchmarków w krótkim czasie

Zachęcamy Państwa do odwiedzenia dedykowanej strony EY Carbon Footprint Engine oraz sprawdzenia możliwości dashboardu w Power BI.

 



Podsumowanie

Kalkulacja emisji finansowanych przez banki (Scope 3) jest zdecydowanie najtrudniejszym zadaniem w ramach kompleksowego określenia poziomu emisji we wszystkich zakresach przez banki. Jest też zadaniem niezwykle ważnym, zważywszy że to właśnie w tym elemencie koncentruje się zdecydowana większość emisji sektora, dlatego myśląc o osiągnięciu neutralności klimatycznej warto przyłożyć szczególną uwagę do tego elementu. 



Kontakt
Chcesz dowiedzieć się więcej?
Skontaktuj się z nami.

Informacje

Polecane artykuły

Ujawnienia taksonomiczne 2022, czyli debiut obowiązków dla banków

Taksonomia UE: co dziś zobaczymy w sprawozdaniach banków z działalności a co jeszcze przed nami w kolejnych latach?

Zmiany w procesie oceny odpowiedniości produktu/usługi

Dostosowanie do nowych wymogów MIFID z zakresu ESG jest dużym wyzwaniem w związku z brakiem instrumentów finansowych, dopasowanych do preferencji klientów.