- OECD: komentarz do Globalnych Zasad Przeciwdziałania Erozji Bazowej (GloBE) w zakresie zakładu
W dniu 14 marca 2022 r. na forum OECD/G20 przyjęto Komentarz do Globalnych Zasad Przeciwdziałania Erozji Bazowej (GloBE). Komentarz zawiera szczegółowe wskazówki techniczne dotyczące działania i zamierzonych rezultatów Zasad Modelowych oraz wyjaśnia znaczenie niektórych terminów. Ilustruje on również zastosowanie zasad do różnych schematów faktycznych. W odniesieniu do zakładów stałych (ang. permanent establishment), Komentarz zawiera więcej szczegółów dotyczących podziału dochodu lub straty pomiędzy Podmiotem Głównym a zakładem stałym (np. jak zapobiec podwójnemu liczeniu lub pominięciu przy obliczaniu dochodu lub straty Globalnego Podmiotu Głównego i zakładu stałego).
Ponadto, Komentarz potwierdza obawy dotyczące stosowania Zasady Włączania Dochodu (IIR) przez jurysdykcję Jednostki Dominującej, która zawarła dwustronną umowę podatkową przyjmującą metodę wyłączenia w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania. W takim przypadku Komentarz zwraca uwagę na możliwość wprowadzenia zasady "przejścia" (SOR) do odpowiedniej umowy podatkowej w celu zabezpieczenia stosowania zasady IIR w odniesieniu do zakładów stałych. Komentarz nie zawiera jednak przykładowego SOR, który kraje mogłyby wykorzystać podczas (re)negocjacji swoich umów podatkowych.
Komentarz zawiera również dalsze wyjaśnienia dotyczące czteroelementowej definicji zakładu stałego zawartej w Zasadach Modelowych, a także przykłady. Ponadto, w Komentarzu opisano sposób określania lokalizacji podmiotu i zakładu stałego.
- UE: Opinia Prokuratora Generalnego w sprawie zgodności z prawem niemieckim odliczania strat transgranicznych
W dniu 10 marca 2022 r. Prokurator Generalny (AG) Collins wydał opinię w sprawie C-538/20. W tej sprawie podmiot niemiecki posiadający zakład stały w Wielkiej Brytanii poniósł straty, które nie mogły być odliczone w Niemczech, ponieważ odpowiednia umowa podatkowa między tymi państwami zawiera metodę wyłączenia w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania. Sąd w Niemczech zwrócił się do TSUE o wyjaśnienie, czy przepisy dotyczące możliwości odliczenia tzw. "strat końcowych" z zakładu stałego są zgodne ze swobodą przedsiębiorczości.
Zdaniem AG, niemieckie przepisy dotyczące możliwości odliczenia strat z zakładu stałego nie ograniczają swobody przedsiębiorczości. AG przyznaje, że spółka będąca rezydentem posiadająca zakład stały w innym państwie członkowskim jest traktowana mniej korzystnie niż w przypadku, gdyby zakład stały znajdował się w tym samym państwie członkowskim, co spółka będąca rezydentem. Należy jednak wziąć pod uwagę zasadę symetrii, gdzie straty poniesione przez zakład stały są wyłączone z podstawy opodatkowania centrali w Niemczech na mocy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, ponieważ zyski są również zwolnione z opodatkowania. Wniosek ten opiera się na utrwalonym orzecznictwie, zgodnie z którym różnica w traktowaniu nie stanowi ograniczenia swobody przedsiębiorczości, jeśli dotyczy sytuacji, które nie są obiektywnie porównywalne.
- Niemcy: Przypisanie aktywów do zakładu stałego bez personelu
W dniu 3 marca 2022 r. niemiecki Federalny Sąd Podatkowy opublikował tymczasowy nakaz I B 44/21 dotyczący tego, czy znaczące funkcje osób należy uznać za decydujący parametr przydziału aktywów posiadanych przez zakład stały. W przedmiotowej sprawie niemiecka spółka komandytowa, za pośrednictwem zakładu stałego, prowadzi farmę wiatrową na dzierżawionej nieruchomości, a jej siedziba znajduje się w Danii. Spółka akcyjna nie zatrudnia własnego personelu, a jej usługi techniczne i zarządzania działalnością gospodarczą są świadczone przez inne niemieckie spółki.
Niemieckie organy podatkowe stwierdziły, że w przypadku zakładu stałego bez personelu i biorąc pod uwagę Zatwierdzone Podejście OECD (AOA), nie można przypisać żadnych aktywów i transakcji biznesowych do zakładu stałego, ponieważ nie pełni on żadnych istotnych funkcji personalnych. Zamiast tego aktywa powinny być przypisane do głównej siedziby, ponieważ pełni ona znaczące funkcje personalne zakładu stałego. W rezultacie wszystkie aktywa zakładu stałego zostały uznane za przeniesione dla celów podatkowych, a tym samym podlegały niemieckiemu podatkowi od niezrealizowanych zysków kapitałowych.
Mimo że nie wydano jeszcze decyzji w sprawie odwołania od tego stanowiska organów podatkowych, niemiecki Federalny Sąd Podatkowy wyraził poważne wątpliwości co do tego stanowiska. Sąd oparł swoje wątpliwości na opinii zawartej w literaturze, zgodnie z którą odpowiednie niemieckie przepisy dotyczące opodatkowania niezrealizowanych zysków kapitałowych w przypadku zmiany miejsca zamieszkania lub siedziby (istniejące poza przepisami dotyczącymi AOA) nie uznają alokacji zgodnie z funkcjami osób znaczących i w związku z tym nie mają zastosowania w tym przypadku.
Zdaniem sądu, w przypadku zakładu stałego bez personelu konieczne jest, aby aktywa zakładu stałego, które ostatecznie służą wykonywanej w nim funkcji biznesowej, zostały przypisane do tego zakładu.
- Indie: Zwykły dostęp do pomieszczeń spółki joint venture nie stanowi zakładu stałego
W dniu 9 marca 2022 r. Delhi Bench of the Income Tax Appellate Tribunal (ITAT) wydał decyzję w sprawie FCC Co. Ltd vs. ACIT dotyczącą tego, czy usługi wsparcia technicznego świadczone w Indiach przez japońską spółkę mogą stanowić podstawę do utworzenia zakładu stałego. W tej sprawie japońskie przedsiębiorstwo zajmujące się produkcją i dostawą części samochodowych zawarło umowę Joint Venture (JV) z innym przedsiębiorstwem w Indiach i utworzyło JV w Indiach. Firma japońska wysłała niektórych swoich pracowników na teren fabryki JV w Indiach, aby zapewnić JV wsparcie techniczne w zakresie produkcji i montażu produktów.
Indyjskie władze podatkowe stwierdziły, że japońska spółka często wysyłała swoich profesjonalnie wykwalifikowanych pracowników na teren fabryki JV w Indiach, aby kierowali jej działalnością produkcyjną i wytwórczą, a taka fabryka stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Indiach. Indyjskie władze podatkowe stwierdziły również, że japońska spółka stanowiłaby zakład stały w Indiach ze względu na to, że niektórzy pracownicy japońskiej spółki pomagali w tworzeniu nowej linii produktów w Indiach, dla której zapewniono kompleksowy nadzór. Okres pobytu tych pracowników w Indiach przekroczył sześć miesięcy, a zatem zgodnie z art. 5 traktatu indyjsko-japońskiego stanowiłby on zakład stały firmy japońskiej również w Indiach.
ITAT przeanalizował, czy JV stanowiło stałe miejsce prowadzenia działalności. Do uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności konieczne jest, aby lokal był w dyspozycji przedsiębiorstwa. Miejsce pozostaje w dyspozycji przedsiębiorstwa, gdy przedsiębiorstwo ma prawo do korzystania z lokalu i sprawuje nad nim kontrolę. W rozpatrywanej sprawie japońskie przedsiębiorstwo miało dostęp do pomieszczeń wspólnego przedsięwzięcia, ale ograniczony do świadczenia usług na rzecz wspólnego przedsięwzięcia, bez sprawowania jakiejkolwiek kontroli nad tymi pomieszczeniami. Dlatego też ITAT stwierdził, że samo zapewnienie dostępu do pomieszczeń nie stanowi Stałego Miejsca Pochodzenia dla japońskiego przedsiębiorstwa. Ponadto ITAT stwierdził, że pracownicy japońskiego przedsiębiorstwa nie sprawowali nadzoru w związku z jakimkolwiek placem budowy lub projektem budowlanym, instalacyjnym czy montażowym. W związku z tym nie zaistniał zakład stały sprawujący nadzór, a obliczanie czasu pobytu pracowników nie jest istotne.
- Dania: Centrum danych nie jest stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej
W dniu 11 marca 2022 r. Duńska Rada Podatkowa (DTB) opublikowała wiążącą decyzję podatkową SKM2022.119.SR, w której analizuje, czy nierezydent nabywający usługi centrum danych od duńskiej spółki stanowiłby w Danii stały zakład podatkowy. W tym przypadku grupa przedsiębiorstw wielonarodowych (MNE) planuje założyć w Danii spółkę zajmującą się centrum danych, która będzie właścicielem i operatorem obiektów i sprzętu wykorzystywanego do hostingu rozwiązań programowych grupy MNE.
Część grupy PWN nieposiadająca siedziby w Danii będzie kupować usługi świadczone przez spółkę będącą centrum danych w Danii, w tym hosting stron internetowych, przetwarzanie danych i inne powiązane usługi. Pracownicy spółki prowadzącej centrum danych nie mieliby żadnych kontaktów z klientami ani nie byliby w żaden sposób zaangażowani w usługi świadczone przez spółkę prowadzącą centrum danych. Ponadto nierezydent nie miałby dostępu do obiektów centrum danych. DTB doszedł do wniosku, że nierezydent nie miałby stałego miejsca prowadzenia działalności w Danii, ponieważ nie miałby dostępu do centrum danych. Pogląd ten jest zgodny z wcześniejszymi orzeczeniami DTB w podobnych sprawach.
DTB analizuje również, czy zautomatyzowane usługi świadczone przez firmę będącą centrum danych spowodowałyby powstanie zakładu stałego w Danii. Zgodnie z opinią DTB nierezydent nie posiadałby w Danii stałego zakładu w związku z usługami automatycznymi. Wniosek ten opiera się na komentarzach do Modelowej konwencji podatkowej OECD, gdzie zdaniem DTB miejsce powinno być "wykorzystywane" do prowadzenia działalności gospodarczej. Aby tak się stało, lokalizacja powinna pozostawać do dyspozycji nierezydenta. Biorąc pod uwagę, że centrum danych nie pozostaje w dyspozycji nierezydenta, nie można uznać, że usługi automatyczne stanowią zakład stały w Danii.
Zobacz więcej: PE Watch: Latest developments and trends, April 2022 (ey.com)
Wstecz
Dalej
