Warto przypomnieć, że:
- mikroprzedsiębiorca to przedsiębiorca, który w co najmniej jednym roku z dwóch ostatnich lat obrotowych spełniał łącznie następujące warunki:
- zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
- osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz z operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 mln euro lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 mln euro;
- mały przedsiębiorca to przedsiębiorca, który w co najmniej jednym roku z dwóch ostatnich lat obrotowych spełniał łącznie następujące warunki:
- zatrudniał średniorocznie mniej niż 50 pracowników oraz
- osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz z operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 10 mln euro lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 10 mln euro
- i który nie jest mikroprzedsiębiorcą;
3. średni przedsiębiorca to przedsiębiorca, który w co najmniej jednym roku z dwóch ostatnich lat obrotowych spełniał łącznie następujące warunki:
- zatrudniał średniorocznie mniej niż 250 pracowników oraz
- osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz z operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 50 mln euro lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 43 mln euro
– i który nie jest mikroprzedsiębiorcą ani małym przedsiębiorcą.
Podatnicy będący takimi przedsiębiorcami mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla środków trwałych będących budynkami (lokalami) niemieszkalnymi i budowlami (grupa 1 i 2 KŚT – Klasyfikacja środków trwałych):
- wytworzonych we własnym zakresie,
- po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych danego podatnika.
Po drugie, ważna jest lokalizacja środka trwałego. Indywidualne stawki amortyzacji na nowych zasadach stosuje się w przypadku, gdy wspomniany środek trwały znajduje się na obszarze gminy:
- zlokalizowanej w powiecie, w którym przeciętna stopa bezrobocia wynosi co najmniej 120% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju, oraz
- w której wskaźnik dochodów podatkowych na jednego mieszkańca w gminie jest mniejszy niż 100% wskaźnika dochodów podatkowych dla wszystkich gmin.
To, jak bardzo będzie można przyspieszyć amortyzację budynku lub budowli zlokalizowanej na terenie takiej gminy, zależeć będzie od poziomu stopy bezrobocia na terenie powiatu, w którym położona jest gmina. Dla powiatu, w którym przeciętna stopa bezrobocia wynosi:
- od 120% do 170% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju – okres amortyzacji dla tego środka trwałego nie może być krótszy niż 10 lat;
- powyżej 170% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju – okres amortyzacji dla tego środka trwałego nie może być krótszy niż 5 lat.
Dla przypomnienia, w podstawowych warunkach dla budynków (lokali) niemieszkalnych stawka amortyzacji wynosi 2,5%, zatem okres amortyzacji zasadniczo nie może być krótszy niż 40 lat, co oznacza, że omawiana preferencja pozwala odczuwalnie przyspieszyć amortyzację podatkową takich środków trwałych.
Spełnienie warunków do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji na preferencyjnych zasadach ustala się na miesiąc, w którym wystąpiło jedno z następujących zdarzeń:
- uprawomocniła się decyzja o pozwoleniu na budowę;
- termin na wniesienie sprzeciwu wobec dokonanego zgłoszenia budowy albo wydano zaświadczenie o braku podstaw do wniesienia takiego sprzeciwu;
- środek trwały został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych – w przypadku gdy budowa tego środka trwałego nie wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę (zgłoszenia budowy) lub z innych przyczyn nie doszło do wydania takiej decyzji albo do zgłoszenia.