Podatki Międzynarodowe: Aktualności i ważne informacje

Brak stabilności w określaniu metodologii i nieprecyzyjne przepisy sprawiają, że niektórzy podatnicy mogą nawet nie zdawać sobie sprawy z tego, że spełniają kryteria spółki nieruchomościowej. W konsekwencji, pod rygorem sankcji karno-skarbowych, będąc zobowiązanymi do wypełniania obowiązków sprawozdawczych. Co więcej, w niektórych przypadkach podmioty te mogą być zobowiązane do potrącania i wpłacania 19% zaliczki na podatek dochodowy udziałowca (nierezydenta), który zbywa minimum 5% ich udziałów lub akcji.

W uproszczeniu, za spółkę nieruchomościową uznaje się podmiot, u którego większość wartości rynkowej aktywów stanowią, pośrednio lub bezpośrednio, nieruchomości położone w Polsce, a ich łączna wartość przekracza 10 mln zł. Dodatkowo, w przypadku spółek, które co najmniej od roku prowadzą działalność gospodarczą, musi być spełniony warunek osiągania co najmniej 60% przychodów z najmu, podnajmu, dzierżawy nieruchomości lub umów o podobnym charakterze.

Główna oś sporu pomiędzy podatnikami a organami podatkowymi dotyczy ustalenia statusu podmiotu, który posiada w Polsce nieruchomości za pośrednictwem innych podmiotów. Warto wskazać, że jeszcze w 2023 roku, organ podatkowy przychylał się do interpretacji podatników, że badając status spółki, która posiada podmioty zależne mające nieruchomości w Polce, należy w liczniku uwzględniać m.in. wartość bilansową udziałów, akcji i udziałów kapitałowych tych spółek zależnych, które posiadają nieruchomości zlokalizowane w Polsce (lub prawa do tych nieruchomości) i u których wartość bilansowa posiadanych, pośrednio lub bezpośrednio, nieruchomości przekracza 50% wartości rynkowej ich aktywów ogółem.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zmodyfikował jednak swoje stanowisko, wyjaśniając, że istotna jest wartość bilansowa nieruchomości należących do spółek zależnych, a nie wartość ich udziałów czy akcji. Jest to o tyle istotne, że wartość posiadanych nieruchomości może być znacząco większa niż wartość udziałów/akcji tych spółek. W konsekwencji, zastosowanie takiej metodologii (opartej na wartości bilansowej nieruchomości) sprawia, że więcej podmiotów może zostać zakwalifikowanych jako spółki nieruchomościowe.

Powyższe stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w następujących interpretacjach:

• Pismo z dnia 23.07.2024 r., sygn.: 0111-KDIB2-1.4010.180.2024.2.AR
• Pismo z dnia 7.06.2024 r., sygn.: 0111-KDIB1-3.4010.270.2024.1.AN
• Pismo z dnia 14.08.2023 r., sygn.: 0114-KDIP3-2.4011.514.2023.3.JK2

Należy zwrócić jednak uwagę, że obecnie nie ma jeszcze ugruntowanej linii interpretacyjnej w zakresie metodologii ustalania statusu spółki nieruchomościowej, która pośrednio posiada nieruchomości w Polsce. Warto zatem obserwować zmiany w tym zakresie.

Pierwotny projekt ustawy o opodatkowaniu wyrównawczym jednostek składowych grup międzynarodowych i krajowych został opublikowany 25 kwietnia 2024 r.

W wyniku przeprowadzonych konsultacji oraz prac na etapie rządowego procesu legislacyjnego, w dniu 16 lipca br., a następnie 29 lipca oraz 6 sierpnia br. przedstawiono kolejne wersje projektu.  

Nie zmieniając podstawowych założeń projektowanych regulacji, poza korektami doprecyzowującymi oraz językowymi, ostatni zaktualizowany projekt z 6 sierpnia br. zawiera względem wersji pierwotnej z 25 kwietnia br., między innymi, następujące zmiany:

1. Dodano przykładowy katalog podatków kwalifikowanych obejmujących – obok „standardowego CIT" - w szczególności podatek u źródła, podatek od zagranicznych jednostek kontrolowanych (CFC), podatek od przerzuconych dochodów, podatek od przychodów z budynków, podatek minimalny oraz podatek od dochodów od niezrealizowanych zysków.

2. Doprecyzowano ujęcia podatku u źródła w kalkulacji efektywnej stawki podatkowej (ETR).

3. Rozszerzono bezpieczną przystań dla początkowego okresu działalności międzynarodowej, przede wszystkim brak potrzeby naliczania krajowego podatku wyrównawczego, o przypadek grupy międzynarodowej z jednostką dominującą najwyższego szczebla w Polsce.

4. Obniżono opłaty związane z funkcjonowaniem nowego systemu interpretowania regulacji dotyczących opodatkowania wyrównawczego, tj. opłaty wstępnej za wydanie opinii w sprawie opodatkowania wyrównawczego z 25k PLN na 15k PLN oraz górnego pułapu opłaty głównej z 75k PLN na 50k PLN, a także opłaty za opinię zabezpieczającą w sprawie opodatkowania wyrównawczego ze 100k PLN na 65k PLN.

5. Wydłużono termin na wydanie opinii w sprawie opodatkowania wyrównawczego z 6 miesięcy do 8 miesięcy.

6. Doprecyzowano, że udział konsolidujący obejmuje udział własnościowy objęty konsolidacją pełną, jak i proporcjonalną.

Zmiany do projektu ustawy o opodatkowaniu wyrównawczym wprowadzone po tym jak Ministerstwo Finansów przedstawiło pierwotny projekt z końcem kwietnia br. nie mają charakteru „rewolucji". 

Zakres zmian regulacji krajowych – stanowiących implementację przepisów unijnych – potwierdza, że główne zasady, w tym metodyki niezbędnych uzgodnień i kalkulacji zostały już opracowane, i powinny utrzymać się w finalnej wersji ustawy.

Niniejsze stanowi potwierdzenie konieczności zintensyfikowania prac przez spółki, które – w zależności od dokonanego wyboru - zostaną objęte nowymi regulacjami już za rok 2024 albo 2025. W tym zakresie podatek wyrównawczy powinien stanowić jeden z priorytetów działań zespołów finansowo-podatkowych w drugim półroczu 2024.

Źródło: Tax Agenda

MDR – pięć lat oczekiwania na interpretację

Przepisy o MDR, które weszły w życie w 2019 r., nałożyły na podmioty gospodarcze obowiązek informowania o schematach podatkowych, które mogą prowadzić do unikania opodatkowania. Mimo upływu ponad pięciu lat, dopiero teraz podatnicy otrzymali pierwszą interpretację indywidualną (sygn. 0111-KDIB2-1.4017.3.2019.22.S/JS/MR/K), która rzuca światło na praktyczne aspekty stosowania tych przepisów. Interpretacja ta, wydana po wyroku NSA, sygn. akt II FSK 226/23, może być przełomem w długo oczekiwanej praktyce interpretacyjnej.

Argumentacja NSA dotycząca wydawania interpretacji podatkowych ws. MDR

Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku z 18 stycznia 2024 r. podkreślił, że zadaniem organu interpretacyjnego nie jest dążenie do ustalenia wszelkich okoliczności związanych z danym wnioskiem, lecz udzielenie odpowiedzi na konkretne pytania podatnika. NSA wskazał również, że organy podatkowe nie mogą odmawiać wydawania interpretacji indywidualnych, powołując się na proceduralny charakter przepisów MDR. Sąd uznał, że przepisy te mają bezpośredni wpływ na sytuację prawną podatników i w związku z tym podlegają interpretacji. Wyrok ten stanowi ważne wytyczne dla organów podatkowych, które powinny teraz aktywnie wspierać podatników w zrozumieniu i stosowaniu przepisów o MDR.

Warto wskazać, że już wcześniej sądy wskazywały, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej powinien wydawać interpretacje w sprawie MDR, podkreślając, że przepisy MDR mają charakter materialnoprawny (a nie proceduralny, jak chciał Dyrektor KIS) i jako takie podlegają interpretacji.

Konsekwencje dla podatników

Pierwsza interpretacja indywidualna w zakresie MDR otwiera drogę dla podatników do uzyskiwania oficjalnych wyjaśnień w wątpliwych kwestiach. To ważny krok w kierunku zwiększenia pewności prawnej i ograniczenia ryzyka podatkowego. Wyrok NSA może również przyczynić się do zmniejszenia biurokracji i surowości kar za niezgłaszanie schematów podatkowych. Miejmy nadzieję, że praktyka interpretacyjna w tym obszarze będzie się kształtować, przynosząc korzyści zarówno administracji skarbowej, jak i podatnikom.

W ostatnim czasie Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok, który może być przełomem dla firm korzystających z ulgi IP Box. Zgodnie z orzeczeniem o sygn. II FSK 1363/21, przedsiębiorcy mają prawo do odliczenia szerszego zakresu kosztów przy obliczaniu dochodu kwalifikowanego do 5-procentowej stawki podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) lub podatku dochodowego od osób prawnych (CIT).

Wyrokiem tym NSA rozstrzygnął istotną kwestię interpretacyjną dotyczącą różnic w katalogu kosztów, które mogą być odliczane w ramach obu ulg. Do tej pory organy podatkowe często przyjmowały stanowisko, że zakres kosztów kwalifikowanych jest podobny dla obu ulg ze względu na ich wspólny cel – wspieranie działalności badawczo-rozwojowej. Sąd jednak wyraźnie wskazał, że w przypadku ulgi IP Box możliwe jest uwzględnienie większej liczby kosztów, co otwiera nowe perspektywy dla podmiotów inwestujących w innowacje.

W szczególności decyzja ta dotyczy możliwości odliczenia wydatków na wynagrodzenia zewnętrznych programistów, którzy nie są zatrudnieni bezpośrednio przez firmę, ale współpracują z nią na zasadach B2B. Początkowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie akceptował takiego podejścia, lecz ostatecznie sąd kasacyjny przychylił się do argumentów spółki, potwierdzając, że katalog kosztów ujmowanych przy uldze IP Box jest szerszy niż w przypadku ulgi B+R. To znacząca zmiana, która może przynieść korzyści finansowe dla firm działających w sektorze technologicznym i innowacyjnym.

Zachęcamy wszystkich przedsiębiorców do dokładnej analizy możliwości, jakie otwiera ten korzystny wyrok z perspektywy wykorzystania ulgi IP Box.